THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

to the Whore that stole my Poems

how did you get in here;
pulled the trigger
that terrible bullet
killing my guts
the shot's been like
sucking good cigarettes
or pouring my heart t'you
time and
again.

together in a rut
you've been wasting my time
left your sorrow
in my ruined desperation
got me mind-trapped
in your hell
of emotions 

please fade
away.

and before she dies, she says
'tough it out'
and then she's gone.

"I see where I have made plenty of poets 
but not so very much 
poetry."        




            

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

το ημερολόγιο ενός ψεύτη

Ημέρα 28η

η ανάμνηση

Χωρίς καμιά αμφιβολία θα απορείς. Με όλη μου τη βαθιά, ταπεινή ειλικρίνεια, λέω να καταφρονήσω τον εαυτό μου που δεν είναι αρκετά ποιητής, να γίνω φτωχή, ζητιάνα, φυλακισμένη σε ήχους. Εγκλωβισμένη σε οθόνες και οράματα. Και θα αγκαλιάσω τη μοίρα μου και θα την κουβαλώ για πάντα στην ψυχή μου. 


η ψυχή

Μπορεί κουτό, μπορεί ανώριμο. Αλλά εγώ σ'αυτό βρίσκω το έμβρυο μιας προσωπικότητας. Αν καταφέρω ποτέ να συνταράξω βίαια την ύπαρξη μου και στρέψω τη ματιά μου στο ερώτημά σου. Και βγάλω την ειρωνεία από το χείλι μου. Αυτό είναι όλο, με δυο λόγια: να Ζω την τέχνη. Να αφήνω κάθε σπόρο συναισθήματος να φυτρώσει στα γραφτά μου. Κι ο χρόνος ανύπαρκτος να είναι. Στην ανείπωτη μοναξιά του με έκλεισε ο χρόνος.


ο χρόνος

Βυθίστηκα στον εαυτό μου και έψαξα τις ρίζες στις πιο ανήλιαγες γωνιές του μυαλού, στο εξομολογήθηκα. Δεν έγραψα ερωτικά τραγούδια ή πιασάρικα μυθιστορήματα, μον' αυτό το ανώριμο απόσπασμα. Με μια αυθόρμητη υποψία για τις σκληρές δοκιμασίες του ποιητή. Επιτηδευμένες ανησυχίες θα πεις εσύ και θα προσηλυτιστείς στον κόσμο των ανέραστων. Στο αγωνιώδες πεπρωμένο σου.


το πεπρωμένο

Μέσα μόνο σε μια σκέψη κρύβονται χιλιάδες οργασμοί δημιουργίας. Γι'αυτό επανέρχομαι στο χρόνο και κρίνω πως επιδίωξη είναι μόνο η βαθιά εσωτερικευμένη μοναξιά. Ο νους απαλλαγμένος από κάθε είδους βία και περιφρόνηση κατέχει τη γνώση. Να εκφράζει τον έρωτα και την υπόσταση. Κολυμπά στα βαθιά, σωσίβιο δεν υπάρχει. Πόσοι και πόσοι στάθηκαν ανίκανοι να σωθούν.. Πιάστηκαν από τα ψεύτικα παιχνίδια που επινόησε ο άνθρωπος, όχι για να αγαπήσει τους τρόμους του, αλλά για να μην αντικρύζει κατάματα τη βαθύτατη σοβαρότητα της ζωής.


τα ατροφικά 'αλλά'

Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα που θα μπορούσα να το καταλάβω.

Τρομαγμένη η ψυχή  β ο υ β α ί ν ε τ α ι .


Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

αυτό δεν είναι ποίηση, μόνο νιτρογλυκερινική κραυγή ενός ξωτικού

Ναι, μετά από καιρό επιστρέφω με ένα ακόμη ασυνάρτητο κείμενο.
Και ναι, μετά από καιρό, τις κραυγαλέες μου βλακείες αποκήρυξα σιωπηλά.
Και για να υποστηρίξω το παρελθόν μου είμαι ικανή ν'αλλάξω την ιστορία.
Και δε σας κοροιδεύω, αλλα είμαι ικανή να τα βάλω ακόμη και με τη φύση αν δεν ανταποκρίνεται στις αισθητικές μου απόψεις.
Λυπάμαι πολύ αλλά διαψεύδω τις ελπίδες σας εδώ και τώρα.
Μερικά λάθη είναι πια λάθη, μα έχει κι άλλα που εξακολουθούν να είναι προσφορά.
Γι'αυτό σας ρίχνω λάσπη και κοροιδεύω τη μαυρίλα σας.
Σας λείπει βασικά η στενή επαφή με την επιφάνεια της γης και η συλλογικότητα.
Προδοτικά εγκαταλείπετε το πιο χαλασμένο κομμάτι του κόσμου σας.
Ομολογουμένως, από καλλιτεχνική άποψη, μέχρι που αγγίζετε συναισθήματα σχεδόν ανθρώπινα.
Αλλά στην πλειοψηφία σας έχετε περισσότερο τάσεις που φανερώνουν παρακμή, καμιά φορά μάλιστα φτάνουν στα όρια της απόλυτης αφαίρεσης.
Παίρνετε για σκιές τις απλές αποχρώσεις, για φανταστείτε τι φρίκη.
Είμαι αισιόδοξη παρόλ'αυτά.
Πιστεύω πως τα πράματα δεν είναι τόσο άσχημα για να μη μπορείτε να λέτε στους ανθρώπους την αλήθεια.
Απροπό, τα μεγάλα λόγια έχουν ένα καλό: μπορεί να κρυφτεί πίσω τους ένας μικρός άνθρωπος.
Εμένα βασικά μ'ενδιαφέρουν τα ελαφρά αναγνώσματα, μην κοιτάτε τώρα.
Μια μέρα μου 'ρθε η όρεξη να ζωγραφίσω τη νύχτα. Πήρα ένα άσπρο κραγιόνι, ένα κομμάτι χαρτί και άρχισα να ζωγραφίζω. Πάνω στην ώρα ήρθε ο Εφιάλτης και με ρώτησε τι φτιάχνω. ''Ζωγραφίζω τη νύχτα'', του αποκρίθηκα. Με κορόιδεψε. ''Άσπρη νύχτα, που ακούστηκε;''. Μου κακοφάνηκε. 
"Μη σκας, υπάρχουν και χειρότερα'', μούγκρισε κάτω απ' το παράθυρό μου μια αγελάδα, και πάνω στη σόμπα έβρασε και χύθηκε ο καφές.
Νευρίασα, άρπαξα τον καφέ και τον έχυσα πάνω στη ζωγραφισμένη νύχτα. Ο γείτονας πήρε την αγελάδα του κι έφυγε, κι ο Εφιάλτης με χτύπησε στην πλάτη: ''Τα βλέπεις, τώρα είναι άλλο πράμα, τώρα είναι νύχτα πραγματική. Μοσχοβολάει κιόλας. Αυτό θα πει ρεαλισμός'', είπε κι έφυγε. 
Δεν ξέρω ακριβώς τι θα πει ρεαλισμός, μα κείνο που ξέρω είναι πως τα λόγια του δεν με ευχαρίστησαν. Γιατί η μαύρη η νύχτα, η θεοσκότεινη, δεν μ'αρέσει καθόλου.
Καμιά φορά η ίδια η αλήθεια λέει, αλήθεια δεν υπάρχει. Έτσι, από φρονιμάδα.
Η μάσκα είναι το μόνο πρόσωπο που διαλέγετε μοναχοί σας. 
Έχετε τόσο πολλή συνείδηση που χωρίς κόπο, πουλάτε μπόλικη.
Και μη φοβάστε, αφού δεν έχετε αξία, δεν κινδυνεύετε τουλάχιστον να υποτιμηθείτε.

Ω αστερόεν ηλεκτροσόκ του ελέους ο αιώνιος πόλεμος ξεκίνησε.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

μινόρε της στάχτης

Δώδεκα.
Αν πέθαινα, πένα στο χέρι σφίγγοντας
πρελούδια λάσπης θα 'γραφα
που σε κάνουν να φτύνεις τ' αποτσίγαρα
τη μουχλιασμένη λάβα της ψυχής σου
να καις
και να κλαις τ'αποκαϊδια της.

Δύο και τέταρτο.
Λερωμένα σκιάχτρα υψώνω
μια πόρπη
από παλάμες βρώμικων χεριών
σε δωμάτια πνιγηρά
από γέλιο που
με στροβίλιζε στη δίνη του.


Τέσσερις και έξι λεπτά.
Μ'ένα χάδι
του μυαλού μου τα σημάδια ν'ανατρέπεις
μέσα στη μνήμη μόνο
αναθεωρημένο πάθος
αράχνη με πολλαπλές κατόψεις
το χάσμα διεκδικεί.

Πέντε και μισή.
Σ'ένα ποτήρι μπράντι
να πνίγω την οδύνη στο μεδούλι
να χαμογελώ δίχως χείλη
τη σκέψη μου που ανέρχεται σε νεκρά μέλη
δάκρυα εξιλέωσης
κι αθέατες μάζες.

Ξημέρωσε.
Κι αν έπεφτε σκιά
κι αν την ομίχλη προσκαλούσες
θα ήμουν κι εγώ
ανούσια παρουσία
λόγια δίχως λέξη
τρελαίνομαι.

Σκέψεις στεγνού μυαλού σε μια στεγνή εποχή.
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Τίτλος

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος....


Θέλω το ποίημα να είναι θλίψη
Από αυτές που σε κρατούν στο δρόμο
Γιατί μόνο εκεί διαιρείς τη μέρα όπως εσύ θες,
ή είσαι απλά ο εαυτός σου
Αν μπορούμε να μιλήσουμε για ιδεολογίες.

Εφησυχάζεσαι στην επιφάνεια κάθε τρυφηλού
αντικειμένου
Ή σε μαλθακές γιορτές
Θύμα αβρότητας με τρόπους οκνηρούς
Αηδιαστικά αποπλανητικός
Με τη ζωή να τρέχει τόσο γρήγορα
Που καταφέρνεις να μένεις πάντα πίσω



Μερικές φορές γύρισε το κεφάλι και σε κορόιδεψε
Ποτέ δεν θα μ' ακολουθήσεις,
φωνάζουν τα μάτια της.


Λες και δεν ξέρεις τι τρέχει.


Το ωραίο πεθαίνει.


''When the still sea conspires in armor''
Το ποίημα δεν είναι δικό μου. Γράφτηκε από αγαπημένο μου πρόσωπο. Ανώνυμο.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

a world of her own. a world of glass ornaments.

Hello.
Goodbye.
Been a long distance woman, the one who fell in love with long distances.
And every time you come in yelling that goddamn rise and shine, like rise and shine,
I say to myself how lucky dead people are! 
But I get up. I go!
For sixty-five dollars a month I give up all that I dream of doing and being ever.
And you say self, self's all I ever think of.
But the wonderfullest trick of all was the coffin trick.
I nailed you into a coffin but you got out of the coffin without removing one nail. 
There is a trick that would come in handy for me, get me out of this two-by-four situation.
You know my ambitions do not lie in the warehouse, that like everybody in the whole wide world.
I've had to make sacrifices, but life's not easy, it calls for Spartan endurance.
You are the only young man that I know who ignores the fact that
the future becomes the present, the present becomes the past, 
and the past turns into everlasting regret if you don't plan for it.
This was the compensation for lives that passed like mine, without any change or adventure.
Adventure and change were imminent in this year.
They were waiting around the corner for all these kids.
Suspended in the mist over Berchtesgaden, caught in the folds of Chamberlain's umbrella.
In Spain there was Guernica.
But here there was only hot swing music and liquor, dance halls, bars, and movies,
and sex that hung in the gloom like a chandelier and flooded the world with brief, deceptive rainbows.
All the world was waiting for bombardments.
You told me all pretty girls are a trap, a pretty trap, and men expect them to be.
I know I seem dreamy, but inside, well, I'm boiling.
Whenever I pick up a shoe, I shudder a little thinking how short life is and what I am doing.
Whatever that means, I know it doesn't mean shoes, except as something to wear on a traveler's feet.
You think of yourself as having the only problems, as being the only one who is disappointed.
But just look around you and you will see lots of people as disappointed as you are.
You don't know things anywhere.
You live in a dream: you manufacture illusions.
I didn't go to the moon, I went much further, for time is the longest distance between two places.
Glass breaks so easily. 
No matter how careful you are.
For nowadays the world is lit by lightning.
Blow out your candles and so, goodbye.




Affected by The Glass Menagerie of Tennessee Williams.