Τίτλος

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος....


Θέλω το ποίημα να είναι θλίψη
Από αυτές που σε κρατούν στο δρόμο
Γιατί μόνο εκεί διαιρείς τη μέρα όπως εσύ θες,
ή είσαι απλά ο εαυτός σου
Αν μπορούμε να μιλήσουμε για ιδεολογίες.

Εφησυχάζεσαι στην επιφάνεια κάθε τρυφηλού
αντικειμένου
Ή σε μαλθακές γιορτές
Θύμα αβρότητας με τρόπους οκνηρούς
Αηδιαστικά αποπλανητικός
Με τη ζωή να τρέχει τόσο γρήγορα
Που καταφέρνεις να μένεις πάντα πίσω



Μερικές φορές γύρισε το κεφάλι και σε κορόιδεψε
Ποτέ δεν θα μ' ακολουθήσεις,
φωνάζουν τα μάτια της.


Λες και δεν ξέρεις τι τρέχει.


Το ωραίο πεθαίνει.


''When the still sea conspires in armor''
Το ποίημα δεν είναι δικό μου. Γράφτηκε από αγαπημένο μου πρόσωπο. Ανώνυμο.