σεισάχθεια και πόνος αρτιστίκ

Είμαι μια κρύα φθινοπωρινή σονάτα
καμωμένη από θραύσματα ψυχών 
κι αν προσποιούμαι
είναι που λατρεύω τη φωνή
τη γεμάτη απορία και λάσπη
και κάπου στο βάθος με τρώει
το γιατί που δε μπόρεσα
το κακοφορμισμένο εάν
η δίψα εκείνη που με πάθος
πολέμησα
μια ιεροτελεστία θανάτου
κέρδισα
τον τάφο μου μέσα σου
ω, ονειρική μου ανεπάρκεια
κι αν υπάρχεις
ας υπάρχεις

για να υπάρχω

τίποτα άλλο
ίσως
το μόνο δυσκολότερο απ' το να τραβήξω το βλέμμα μου από τη σκιά
είναι τούτη η καληνύχτα

εε δεν πειράζει,
η ζωή στα
προσεχώς.

Είμαι εθισμένη στον πόνο. 

Είμαι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απώλεια. 

Από χθες νιώθω ότι έκανα ένα βήμα προς το να αγαπήσω αυτή μου τη μικρότητα..