THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

σκέψη

κρεμασμένη απεγνωσμένα
από ξένα σώματα-
φεύγω
ήσουν κάποτε μαχαίρι ατσάλινο
αλύγιστο, πονάω
και σαν πασχίζω
με βιάση
τις ρωγμές σου να
αποτινάξω
πάντα μέσα πιστά
σε κουβαλώ
στο άπειρο 
το τραγούδι εκείνο
αποζητώ
στα πρόσωπα του κόσμου
εκείνη τη θλίψη να γυρέψω
κι αν παράλληλα
βαδίζεις
ας μη σε δω ποτέ
αρκεί να σου πω μονάχα
σ'αγαπώ...μαμά

1 comments:

Ανώνυμος είπε...

Αντικατοπτρίζει απόλυτα το είδωλο της ανώτατης ανιδιοτελούς αγάπης, της μάνας...
Μπράβο Σοφία μου, τελείως ανθρώπινο. Το λατρεύω.