σκέψη

κρεμασμένη απεγνωσμένα
από ξένα σώματα-
φεύγω
ήσουν κάποτε μαχαίρι ατσάλινο
αλύγιστο, πονάω
και σαν πασχίζω
με βιάση
τις ρωγμές σου να
αποτινάξω
πάντα μέσα πιστά
σε κουβαλώ
στο άπειρο 
το τραγούδι εκείνο
αποζητώ
στα πρόσωπα του κόσμου
εκείνη τη θλίψη να γυρέψω
κι αν παράλληλα
βαδίζεις
ας μη σε δω ποτέ
αρκεί να σου πω μονάχα
σ'αγαπώ...μαμά