Desdemona

Times they are a-changing, ρε συ. Τι, γέρασε ο Dylan και τον ξέχασες;

Είναι επειδή ξέχασες εκείνο το ιστορικό ταξίδι ή μήπως επειδή εγώ το θυμάμαι ακόμα;

Κάθομαι σπίτι με τις πόρτες και τα παράθυρά μου ανοιχτά, ελπίζοντας να πάρουν επιτέλους σχήμα οι επιθυμίες μου, να τις αναγνωρίσω.

Μετά θα πράξω τα δέοντα.

Τα συμβάντα πολλά κι εγώ μικρή για ν'αντισταθώ. 

Στριμωχτήκαμε εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα στο διαλυμένο πλην μάχιμο κόκκινο σαραβαλάκι σου και από εκείνη την ώρα γκρεμίστηκε ο κόσμος μου.   

Χρωματική Ουτοπία.

Χωθήκαμε στα βερολινέζικα σοκάκια, high on life baby.

Κάτι είχε αυτή η νύχτα, κάτι που σου έκλεβε τη χαρά.

Μιλούσα, όλο μιλούσα κι εσύ σώπαινες, όλο σώπαινες.

Ουρλιάζω, ουρλιάζω κι όλο βουλιάζω, μουλιάζω, βαλτόνερα.. 

Μου έκλεψες τη φωνή, το γράμμα αυτό δικό σου.

Έχεις πάρει πάλι το ύφος ικεσίας και αηδίας, σαν να λες έλεος, φτάνει πια. 

Σε φθείρω, θέλω να σε φθείρω, να σε λιώσω, να χαθείς, να σαπίσεις στο πιο ανήλιαγο μπουντρούμι της ψυχής μου.

Τώρα όμως είμαστε πάλι μαζί και δε σου κρατάω κακία, no hard feelings.

Θα δεις, κάποια στιγμή θα την ξεχάσουμε την ιστορία μας, και θα γυρίσουμε σελίδα και θα περάσουν τα χρόνια κι οι καιροί κι αυτό που θα έχει μείνει και στους δυο μας θα 'ναι μονάχα η μυρωδιά της καραμέλας.

Εντάξει, σε μένα και το σαράκι. ''Να τρώει τη σάρκα μου σαν τύψη'', που λέει κι ο μαέστρος της παρακμής.

Και σε σένα μια σειρά φωτογραφίες.

Άλλωστε, ξέρω ότι οι άντρες δε μπορούν να κάνουν αλλιώς, έτσι είναι φτιαγμένοι, χάλια, πάει και τελείωσε, η αλήθεια είναι βέβαια πως ούτε οι γυναίκες είναι πολύ καλύτερες, γι'αυτό η αγάπη είναι κάτι που θα αποτύχει έτσι κι αλλιώς.

Άσε που αγάπη είναι λέξη Ανέφικτη. Ναι, με Α κεφαλαίο. Πόσο μάλλον ο έρωτας.

Μην κάνεις έτσι αγάπη μου, δεν πρόκειται περί κανενός μυστηρίου. Μια απλή έκρηξη ορμονών είναι ο λεγόμενος κεραυνοβόλος έρωτας.

Μια άχαρη στιγμή ευαίσθητων σκέψεων.

Και τώρα πάλι από μέσα σου με λες ειρωνική και κυνική.

Και έχεις αυτό το απεχθές βλέμμα που με κάνει να κλείνω τα μάτια από αποστροφή.

Και στην πραγματικότητα δεν έχω κανένα συναίσθημα.

Μόνο για κείνον ίσως.

Πρόκειται για έναν ρομαντικό νεκρό, θαρρώ πως τον λέγαν Ζόφο, με ένα ποτήρι αψίνθι στο χέρι του.

Ναι, αγάπη μου.

Το έργο μου βασίζεται σε οξύ σουρεαλισμό, εγωπάθεια και υδροκυάνιο.

Θα σου κρατήσω μια θέση στο ''κάδρο των δωδεκάμιση'', με κρακ και άσπρη σκόνη, ain't it fun?

Η ζωή σου ελκόταν από το πλαστό, την επιδειξιομανία.

Η δική μου απλώς γυρνούσε γύρω από τον άξονά σου.

Πάρε με μαζί, έστω κι από συνήθεια.

Εντάξει Σοφία, ποτέ δεν ήσουν και βαρώνη Σταφ, αλλά σήμερα τις συνήθεις κακίες σου τις πουλάς κομμάτι πιο αιχμηρά.

Αυτό βρήκες να μου πεις. 

Quelle decadence..