νύχια μπηγμένα
βίαια
μάγουλα ρουφηγμένα
λυσσασμένα
ανατριχιάσματα
σκέψεις χαμερπείς
χαμερπείς κι οι ράχες
ρημαγμένες
κόκκαλα μικρά, τσακισμένα
άγουρα χέρια
σφιχτοδεμένα
αιωνίως καταδικασμένα
στην αποστροφή
κνήμες ανοιχτές, εκφυλισμένες
κνήμες καμιά φορά κλειστές
μάτια τυφλά
θρήνοι παράφοροι
περίρρυτοι από αίμα
άγγιγμα παραλυμένο
παθητικό
αλλόκοτο αιδοίο
άσεμνα
κουρνιάζει
σ'αφανισμένο
φαλλό
Άσε Με Να Σε Τυφλώσω ~
βίαια
μάγουλα ρουφηγμένα
λυσσασμένα
ανατριχιάσματα
σκέψεις χαμερπείς
χαμερπείς κι οι ράχες
ρημαγμένες
κόκκαλα μικρά, τσακισμένα
άγουρα χέρια
σφιχτοδεμένα
αιωνίως καταδικασμένα
στην αποστροφή
κνήμες ανοιχτές, εκφυλισμένες
κνήμες καμιά φορά κλειστές
μάτια τυφλά
θρήνοι παράφοροι
περίρρυτοι από αίμα
άγγιγμα παραλυμένο
παθητικό
αλλόκοτο αιδοίο
άσεμνα
κουρνιάζει
σ'αφανισμένο
φαλλό
Άσε Με Να Σε Τυφλώσω ~
2 comments:
αγχωθηκα
Πολύ σκοτεινό.
Είναι ο έρωτας, άραγε, τόσο;
Έχω ακούσει ότι σε εκείνη την στιγμή της κορύφωσης, που για κλάσματα πετυχαίνεις την αποδέσμευση από την σωματικότητά σου, αγγίζοντας ελάχιστα την ολοκλήρωση ενός ανυποψίαστου κάποιου, έρχεσαι κοντά και στον θάνατο. Μάλλον, υπονοώντας το άχρονο στο οποίο ο έρωτας σε βάζει. Στο αιώνιο; Θάνατος και ζωή ταυτόχρονα;
Είμαστε τόσο σωματικοί και ο έρωτας δεν είναι μόνο σαρκική λαγνεία. Θέλουμε, δεν θέλουμε, ίσως, κάποια θεϊκή καταγωγή κρύβεται μές στα ανθρώπινα.
Το απόμακρο Ένα της ελληνικής κοσμολογίας, του οποίου είμαστε μέρος;
Και 'μείς νομίζουμε ότι είμαστε τόσα πολλά.
Καληνύχτα.
Δημοσίευση σχολίου