THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

i quit

   νύχια μπηγμένα
βίαια
   μάγουλα ρουφηγμένα
λυσσασμένα
   ανατριχιάσματα
σκέψεις χαμερπείς
   χαμερπείς κι οι ράχες
ρημαγμένες
   κόκκαλα μικρά, τσακισμένα
άγουρα χέρια
   σφιχτοδεμένα

αιωνίως καταδικασμένα
   στην αποστροφή
κνήμες ανοιχτές, εκφυλισμένες
   κνήμες καμιά φορά κλειστές
μάτια τυφλά
   θρήνοι παράφοροι
περίρρυτοι από αίμα
   άγγιγμα παραλυμένο
παθητικό

αλλόκοτο αιδοίο
   άσεμνα
κουρνιάζει
   σ'αφανισμένο
φαλλό




Άσε Με Να Σε Τυφλώσω ~

2 comments:

Iris.Mindori είπε...

αγχωθηκα

Socratεs Rallis είπε...

Πολύ σκοτεινό.
Είναι ο έρωτας, άραγε, τόσο;
Έχω ακούσει ότι σε εκείνη την στιγμή της κορύφωσης, που για κλάσματα πετυχαίνεις την αποδέσμευση από την σωματικότητά σου, αγγίζοντας ελάχιστα την ολοκλήρωση ενός ανυποψίαστου κάποιου, έρχεσαι κοντά και στον θάνατο. Μάλλον, υπονοώντας το άχρονο στο οποίο ο έρωτας σε βάζει. Στο αιώνιο; Θάνατος και ζωή ταυτόχρονα;
Είμαστε τόσο σωματικοί και ο έρωτας δεν είναι μόνο σαρκική λαγνεία. Θέλουμε, δεν θέλουμε, ίσως, κάποια θεϊκή καταγωγή κρύβεται μές στα ανθρώπινα.
Το απόμακρο Ένα της ελληνικής κοσμολογίας, του οποίου είμαστε μέρος;
Και 'μείς νομίζουμε ότι είμαστε τόσα πολλά.
Καληνύχτα.