Συσκευασμένη Ευτυχία #4

~ Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να σ'αγκαλιάσω. Ποτέ δε σε κοίταξα στα μάτια. Εσύ πάλι, με κοιτούσες συνέχεια, ασταμάτητα, πάντα καχύποπτα κι ερωτηματικά. Σάστιζες με τα ματωμένα ρούχα μου, τα λεκιασμένα χέρια μου. Εγώ σώπαινα και κοιμόμουν, κοιμόμουν με τις ώρες. Δε μ'ένοιαζε που ορμούσες στο σπίτι ουρλιάζοντας, κραυγάζοντας τα δριμύ κατηγορώ σου, την αδιάσειστη ενοχή μου για όλα αυτά που ποτέ δεν είχαν σημασία. Σε αγνοούσα σχεδόν επιδεικτικά, έφευγα ανέκφραστη απ'το σπίτι. Κατηφόριζα το δρόμο με πρωτόγνωρη αναισθησία και τα χλιαρά 'καλημέρα' των γειτόνων ίσα που ακούγονταν κι ύστερα αργοσβήνανε σαν τις αγριάδες σου στ'αυτιά μου. Κλείνανε κι αυτοί τ'αυτιά τους, τα μάτια τους κι ούτε που έψαχναν να δουν τι κάνεις, να ρωτήσουν, να μάθουν για τη φασαρία στο σπίτι μας, να επιρρίψουν ευθύνες, να κάνουν πηγαδάκια στο καφενείο, στα σπίτια τους, να μάθουν γιατί φωνάζεις, αν σε πονάω, αν με χτυπάς κι άλλα τέτοια θλιβερά. ~

πράξη

Αλυχτούν οι λυγμοί
ακατάστρεπτου πλην φθαρμένου
κορμιού
οι μήτρες κυλιούνται σ'ανήλιαγες
ψυχές
γλώσσα φτωχή, αναπαυόμενη
στην ασυλία της
σάρκας σου.

Τετέλεσται.

σπάγκοι, σκύλοι και τα λοιπά

Ανατινάζεται η λέξη μου
η φτωχή, η ατροφική
κι ατάραχος
ακούς
κι απ' το μηδέν
και απ' το τίποτα
με δίχως λέξη
πάω στο άπειρο. 



Και ξάφνου, η ηχώ μου είναι
η πιο
εκκωφαντική.


"Γιατί έχουμε σκεφτεί τις πιο μεγάλες σκέψεις  
Κι ακολουθήσαμε τη συντομότερη οδό."

βουλιάζω

πριν

καρτερούσα ένα "μετά"

τώρα

λαχταρώ να ξαναγίνω "πριν"

κτ

φεῦ [féf]

     Διανοούμενος νοῦς

     νοερά βραδύνους 

     νομίζω

     εὐνοουμένης κατανόησης,
     ἐννοῶ

     νομίζεις!

     δέ νοεῖται

     δέν ἐπινοεῖ νοήματα
     ἐννοῶ,

     μία ἔννοια ἀνόητη

     τί ἐννοεῖς; 
     ἐννοῶ,

     νομίζω ἀνοησίες

     τά νοητά νομίζω

     δέν τά ἐννοῶ 

     νοητές ὀξύνοιες νοημόνων

     ἐννοῶ

     ὑπονοῶ

     μία διάνοια ἀνούσια

     παρανοϊκή

     δέ νομίζω,

     ἐννοῶ, νομίζω
     νοητά κι ἀνόητα,
     νομίζω 

     καί ὁ νοῶν νοείτω. 

παρένθετο

Αν σου αρέσει η φωνή μου
άφησε τη να διαπερνά τ'αυτιά σου
διαρκώς
αιωνίως 
για πάντα

και μια μέρα
αυθόρμητα
τότε
κάποτε
θα την ακούσεις.




Από-θύμησες ξεχασμένε, καλή Νύχτα σου

i quit

   νύχια μπηγμένα
βίαια
   μάγουλα ρουφηγμένα
λυσσασμένα
   ανατριχιάσματα
σκέψεις χαμερπείς
   χαμερπείς κι οι ράχες
ρημαγμένες
   κόκκαλα μικρά, τσακισμένα
άγουρα χέρια
   σφιχτοδεμένα

αιωνίως καταδικασμένα
   στην αποστροφή
κνήμες ανοιχτές, εκφυλισμένες
   κνήμες καμιά φορά κλειστές
μάτια τυφλά
   θρήνοι παράφοροι
περίρρυτοι από αίμα
   άγγιγμα παραλυμένο
παθητικό

αλλόκοτο αιδοίο
   άσεμνα
κουρνιάζει
   σ'αφανισμένο
φαλλό




Άσε Με Να Σε Τυφλώσω ~

τόσο πολύ με διασκεδάζει ο ρόγχος σου

Μ'αγαπάς γιατί 'μαι χλωμή
και γω γιατί 'σαι έκφυλος
συνυφασμένος με ιδρώτα
δίχως ρούχα
δίχως ρούχα
δίχως ρούχα
δίχως ρού-
θέλω να σαι καρφί στην
πληγή
σκουριασμένο
να ρουφάω την αδράνειά σου
και να ξερνάς τις κραυγές από τα έρμα μου τα
σωθικά
σ'αρέσει να αφουγκράζεσαι την ανάσα μου
να μπλέκονται τα μαλλιά μου στα
νύχια σου
να παραφέρομαι στην ισχνή σου σάρκα
κι αν τύχει
να μαραίνεσαι στον πυρετό μου
κι αν τύχει
να αργοσαλεύω στον ύπνο
σου.


Σ'αγαπώ γιατί 'σαι έκφυλος
και συ γιατί 'μαι χλωμή
χαμερπής από άποψη
δίχως μάτια
δίχως μάτια
δίχως μάτια
δίχως μά-
θέλεις να 'μαι αίμα θολό σε
αρτηρία
διακεκομμένη
να διαψεύδεις το θρήνο μου
και να πεθαίνω ανάμεσα στους ωδικούς σου
λυγμούς
μ'αρέσει ν'αφανίζω τα χείλη σου
να γλείφουν τα χέρια σου τα
σκέλια μου
να παραφέρεσαι στη συσπασμένη μου ράχη
κι αν τύχει
να αγαπιέμαι στη νύχτα σου
κι αν τύχει
να αγαπώ στη μέρα
σου.

Κι είναι ο ρόγχος σου
που πιο πολύ με
διασκεδάζει.

πεταλούδες στο κρεβάτι

Το σκότωσα, δικό μου να το
κάνω
για πάντα
μ'ακόμα στα σεντόνια μου
αναπνέει
θεέ μου τι γελοίο που μοιάζει
έτσι γυμνό και άχαρο
να παλεύει να ξεφύγει απ' την κραυγή
μου
να ουρλιάζει σα μωρό που 'χασε της
μάνας του το
χέρι
κι ύστερα να ορμάει μέσα μου με
μανία
κι εγώ ν'απεκδύομαι τη
σάρκα μου
να με σβήνει, τσιγάρο στο
μέτωπο
και λίγο πριν γίνουμε αυτό το αλαζονικό,
το ειδεχθές το
ένα
μαχαίρι εγώ κι αυτό
ασάλευτο
και πάνω που 'μεινα μόνη
ξυπνάω και σε βλέπω στα σεντόνια μου να
κλαις.

"Dying 
Is an art, like everything else.
I do it exceptionally well. 
I do it so it feels like hell."

σκυλιά της βροχής, aka rain dogs

πάντα μου μισούσα την άνοιξη
όταν ερχόταν από μόνη της
κυρίως δε
όταν την έφερνε κάποιος


ω
παρήγορο βροχερό πρωινό

τροχιά ελλειπτική

αποδημείς, αγάπη μου
έκπτωτος πια
απ'ότι λαχταρούσες
σβήνεις σιγά σιγά
όλο και λιγοστεύεις

κι αν σε ζωγράφιζα θα
ήσουν κατάμαυρη κουκκίδα
σ'έναστρο ουρανό

ειδώλου σκέψη

κι ας υποθέσουμε πως 

στον καθρέφτη μέσα

βλέπω σάπια κι αποτρόπαια

κι υπέροχα

απωθημένα

τσαλακωμένα με στάχτη, μ' όνειρο

περίτεχνα στολισμένα με
θραύσματα βραχνά

στα χείλη κοκκινάδι

 
κι αν υποθέσουμε πως
ο καθρέφτης
μαρμαρωμένη μάγισσα είναι
σάρκινη και μοχθηρή
λοβοτομημένη με ουλές
με θάνατο
συνεπαρμένη
κι αν λιώνει, σε χιλιάδες κομμάτια
αν σπάει



μέσα του βλέπω μονάχα τη χλωμάδα μου,
δεν είμαι ακόμα του χεριού του

passing

έκλαψες, ξαναέκλαψες

περίμενες άσκοπα

δεν το είπες σε κανέναν, το είπες σε όλους

έγραψες, έσκισες τα γραπτά σου, ξαναέγραψες, έκλαψες

ήρθε η α και ήπιατε ό,τι είχες σπίτι σου

μετά έφυγε και έκλαψες

έτρεμες, φώναξες, παρακάλεσες

φοβήθηκες 

περίμενες και περίμενες

έκλαψες και πάλι

έκλεισες τα μάτια

και κάποια στιγμή πέρασε 

Συσκευασμένη Ευτυχία #3 / Daedalus Rising

Τρεις και σαράντα οκτώ και πενήντα δευτερόλεπτα.

- Ανάσα δίχως οξυγόνο.
- Δε με νοιάζει.

Παύση.

- Μα..
- Υπάρχουν δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις τρόποι.
- Ναι, μα..
- Δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις. Έναν έναν τους μέτρησα, να! αν θέλεις, τους μετράμε και μαζί.
- Όχι.
- Δυο χιλιάδες εκατ...
- Όχι.

Παύση.
 
- Υπάρχουν δυο χιλάδες εκατόν εβδομήντα τρεις τρόποι, έναν έναν τους μέτρησα, να!
- Δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις.
- Ή δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις και τέσσερα καλοκαίρια.
- Δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις.
- Ή δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις και...
- Και μιαν ανάσα.
- Ή δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις και μιαν ανάσα.
- Ποια ανάσα;
- Μια ανάσα πριν το τέλος.
- Ποια ανάσα; 
- Υπάρχουν δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις τρόποι.
- Ποια..;
- Υπάρχουν δυο χιλιάδες εκατόν εβδομ...
- ..ανάσα;
- Υπάρχουν δυο χιλιάδες εκατόν εβδομήντα τρεις τρόποι και μια καταραμένη, ελλειπτική, δίχως οξυγόνο, μια καταστροφική, ουτοπικά λαβωμένη, δυσλειτουργική, σιωπηλή κι ανυπεράσπιστη ανάσα.
- Μόνο.
- Μια ανάσα, μόνο.
- Αφού δεν έχω οξυγόνο -πέφτω . . .
- Δεν πέφτεις, πώς πέφτεις; Μην πέφτεις!
- Άσε με να πέσω.
- Μη!
- Άλλο πια, δε  φ ο β ά μ α ι . . .

Παύση.

- Πετάω, βοήθησέ με να πετάξω.
- Τα φτερά λιγάκι να σου σπάσω.
- Πετάω, σα χαρτοπόλεμος, κομφετί.
- Πέφτεις, σαν πτώμα, σα βροχή.
- Πέφτω.
- Μη . . .

Τέσσερις και πενήντα δύο και δέκα δευτερόλεπτα.

στον ορέστη μου, που ήθελε να πετάξει.