Νηπενθής, για σένα..

Αν αφέθηκα στο

τίποτα

κι αν έτρεμα ανεπαίσθητα -ανυποψίαστη

τρυφερότητα-

κάθε φορά που 'γω εσύ

γινόμουν

κι ακέραια αν ήμουν μόνο μακριά

σου

κι αν μ' έχανες πάλι για λίγο,

γύριζα

κι αν έφευγα πάλι

και γύριζα

και πάλι και ξανά αν

επέστρεφα

κι όλο τη σκέψη μου με 'σένα αν

γέμιζα

κι αν περιπλανιόμουν δειλά

στη γοητευτική σου

διαφορετικότητα

το 'κανα μοναχά

την έλλειψή μου για ν'

αγγίξεις

ν' ακούσω το πάτωμα να

τρίζει

αργά το βράδυ να

γυρνάς

και να με

σβήνεις

και 'δω ο τόπος να μη μας

χωράει.

Θα 'θελα τόσο να καταλάβεις.

Τόσο να σου πω.

*αφιερωμένο*