σχήμα θολό

Τρομάζω
στις δυο χιλιάδες σκέψεις μου που 
πρόφτασες
στα ανείπωτα που
άκουσες
στα όνειρά μου που
στοίχειωσες
στη μετέωρη αμηχανία μου.
Και ξαφνικά βούλιαξες
πιο βαθιά μέσα 
μου. 

 
Ας ήταν δυο μέρες μόνο
να 'χα μαζί σου
μια για ν'αρνηθώ την ύπαρξή σου
την άλλη για να μ'αγαπήσεις. 


Give me your eyes, they seem to like my face..

Νηπενθής, για σένα..

Αν αφέθηκα στο

τίποτα

κι αν έτρεμα ανεπαίσθητα -ανυποψίαστη

τρυφερότητα-

κάθε φορά που 'γω εσύ

γινόμουν

κι ακέραια αν ήμουν μόνο μακριά

σου

κι αν μ' έχανες πάλι για λίγο,

γύριζα

κι αν έφευγα πάλι

και γύριζα

και πάλι και ξανά αν

επέστρεφα

κι όλο τη σκέψη μου με 'σένα αν

γέμιζα

κι αν περιπλανιόμουν δειλά

στη γοητευτική σου

διαφορετικότητα

το 'κανα μοναχά

την έλλειψή μου για ν'

αγγίξεις

ν' ακούσω το πάτωμα να

τρίζει

αργά το βράδυ να

γυρνάς

και να με

σβήνεις

και 'δω ο τόπος να μη μας

χωράει.

Θα 'θελα τόσο να καταλάβεις.

Τόσο να σου πω.

*αφιερωμένο*

Συντομεύετε, παρακαλώ.

Κοιτούσα αλήθειες

υπό γωνία

έρποντας σα σκουλήκι

σε νάρκες νηνεμίας

φορώντας σάρκες αναίσθητες,

αναίσχυντες και απαράμιλλες

σε νοητικά κατασκευασμένους κόσμους

από μελωδικό καπνό

στρόβιλος στα έγκατα της γης

στα πατώματα της υπερβολής

πλάσμα άβουλο

πουλούσα την ψυχή μου στο διάλογο

Έφυγα, ξαναγύρισα, 

πήγα στην πόλη μου, σε άλλες πόλεις, αλήτεψα,

συνέχισα να αλητεύω, ξαναγύρισα,

ποτέ δεν άλλαξα καρούλι,

επιβίωσα, άρπαζα, όλο άρπαζα

μηχανικά -κι όλο κλαίω

τα κούφια μου ονείρατα

έχοντας υπάρξει ον

και μη

ένα έμαθα να λέω

συντόμευε,

συντομεύετε.

χάπι end