personal responsibility.

Πονάς; Πονάω.
Άσε. Θα υπάρξει χρόνος.
"Θα υπάρξει χρόνος να σκοτώσεις και να δημιουργήσεις.
Να προετοιμάσεις ένα πρόσωπο να συναντήσει πρόσωπα που συναντάς.
Και χρόνος για όλα τα έργα και τις ημέρες των χεριών.
Που υψώνονται και ρίχνουν μια ερώτηση στο πιάτο σου.
Χρόνος για σένα και χρόνος για μένα.
Και χρόνος ακόμη για εκατό αβουλίες.
Και για εκατό θεωρήσεις και αναθεωρήσεις."
Έτσι είπε ο Έλιοτ, αγάπη μου.
Έτσι είπες κι εσύ. Κι ο τάδε, κι αυτός τα ίδια είπε.
Επίδειξη γνώσης. Μεγαλείου. Αποτυχημένου παρελθόντος.
Να προσπαθείς να ξεσκεπάσεις την αλήθεια, να επαληθεύσεις τα λανθασμένα δεδομένα σου. Και να επανεξετάζεις γεγονότα, υπάρξεις, δεσμεύσεις, λόγια, υποσχέσεις, αρμονίες, σοφίες.
Μα η σοφία δεν επιδέχεται απόδειξη, αγάπη μου, κι αυτό στο λέω εγώ, το είπε κι η άλλη, κι ετούτος εδώ.
Κι ο χρόνος. Μια ιδέα είναι, γιατί να τρέχεις, να τον παρακολουθείς;
Κι εσύ εκεί. Να βλέπεις τα σημάδια, να ακολουθείς τα νήματα, να ψάχνεις τα νοήματα.
Σαν να υπήρχες και να 'ξερες πραγματικά κάτι απ' τη ζωή μου.
Σαν να 'χες ακούσει κάτι. Κάτι που μου 'χες πει κρυφά πριν από τότε.
Έχεις ακούσει ποτέ πόσο ωραίο είναι να μιλάς; Πόσο όμορφα, σμιλευμένα θα 'λεγε κανείς, με σκοτώνεις;
Βουβές, άλαλες κραυγές, του πλήθους κραύγες, δικές σου κραυγές.
Σαρκαστικά πρόσωπα, μελωδικές μορφές, με τον εαυτό μου στην κορυφή, κι εμένα στον πάτο.
Ανακαλύπτω, αγάπη μου. Ανακαλύπτω και εκφράζομαι. Και αψηφώ και εκφράζομαι και ζω.
Και απαιτώ και βασίζομαι και αναζητώ και δεν κάνω τίποτα, κάνοντας τα πάντα.
Γιατί χωρίς εσένα και χωρίς εμένα και χωρίς εμάς, περιφερόμαστε άσκοπα εμείς οι δύο, να ξέρεις, το ξέρεις.
Γιατί φεύγουμε και αποφεύγουμε, φεύγουμε και πάλι γυρίζουμε εδώ, πάλι οι δυο μας.
Και θα μπορούσα για πάντα να συνεχίσω να γράφω, χωρίς νόημα, αηδίες, ασυναρτησίες.
Όπως θα μπορούσες για πάντα να υπάρχεις όπως είσαι.
Δε με αγγίζει ο χρόνος. Είμαι ο χρόνος.
Κοίτα.. Tο ξέρω ότι πονάς.