.άσπρο.

Γκζζ. Μπζζ. Γκρρρ. Μπντρκγκρρρ. Ακατανόητοι ήχοι, λέξεις δίχως νόημα. Ψέματα. Κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου. Κακογραμμένοι στίχοι, παράφωνες μελωδίες. Αλήθειες. Αλήθειες που ήταν μες στις χούφτες σου, σπαρταρούσαν εκεί, μέσα στα δάχτυλά σου, κι εσύ τις άφησες να σου φύγουν. Ηλίθιε.
Ανάβεις το δεν-ξέρω-και-γω-ποιο τσιγάρο και ξύνεις με τα δάχτυλα τους σοβάδες από το μουχλιασμένο τοίχο, λευκή σκόνη, να σκορπίζουν στο πάτωμα. Χάρηκες. Μόνο μυτιές που δεν έριξες. Δέκα και τέταρτο. Ένα βράδυ ζεστό, υγρό, βασανιστικό, με μια μυρωδιά σαπίλας να διαπερνά τα μέλη σου. Να θες να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να τα πεις χύμα, μια-δυο κουβέντες στο περιθώριο, προτού σου φορέσουν το κοστούμι σου, σε ντύσουν με το πιο σοβαρό σου θλιβερό πρόσωπο και σε αραδιάσουν στη θέση του ομιλητή. Χμ, δε μοιάζεις καθόλου σαν εκείνους τους άγευστους τύπους των συνεδρίων και των λοιπών ψευτοπαραστάσεων. Μέσα στον καθρέφτη δείχνεις τελείως διαφορετικός. Η σκιά σου.
Δε λυπάσαι. Δεν τους λυπάσαι τους ανθρώπους. Τους αγαπάς. Ή τους μισείς. Ο οίκτος πονάει κι η αδιαφορία. Δε χρειάζεσαι τις άχρηστες και άκαιρες δικαιολογίες, εκείνες που διαρκούν όσο δυο-τρεις ψεύτικοι οργασμοί και αρπάζεις τις στιγμές που είχες αγγίξει μόνο στα όνειρα σου, τις στιγμές που δεν είχες καν ονειρευτεί. Και ξαφνικά νιώθεις τρομερά την ανάγκη του καπνού, μιας ανάμνησης. Μιλώντας, θα εκπλαγείς εσύ ο ίδιος με την υπακοή σου, θα τεντώσεις το λαιμό σου υπερήφανα, καθώς θαρραλέα θα βαδίζεις προς τη γκιλοτίνα. Μόνος.
Συγνώμη, λάθος. Συγνώμες, συγνώμες, κι άλλες συγνώμες. Κυρίως συγνώμες. Τόσες, που τις βαρέθηκες. Τόσες, που άμα τις μαζέψεις όλες μαζί θα κάνεις ένα κουβάρι συγνώμες. Ρίχνεις κι εσύ το μίτο, να βρεις μιαν άκρη, αλλά σιγά. Μαλακίες. Και άλλα πολλά. Ψέματα, αλήθειες, μπερδεμένα κι αυτά στο μίτο, μαλακίες, κρασιά, ξενύχτια, φιλοσοφίες, έρωτες, ταξίδια, αηδίες. Τα βαρέθηκες κι αυτά, κι εσένα, κι αυτές κι αυτούς. Βαρέθηκες. Τις συγνώμες κυρίως. Τις συγνώμες σου, τις συγνώμες ενός και μιας τυχαίας, τις συγνώμες κάτι ανόητων, γελοίων. Μην ξεχνάς ν'ακούς τις συγνώμες σου, αυτές εκεί, τις ανατριχιαστικές συλλαβές που βγαίνουν από τη μαύρη τρύπα που έχεις για στόμα. Να τις ακούς, γιατί κανείς άλλος δεν τις ακούει. Μόνο όταν έχεις πια σωπάσει, τότε η σιωπή σου γίνεται εκκωφαντική, τότε η κρεμάλα γίνεται παράδεισος και η τρέλα προορισμός. Τότε θα εκρήγνυσαι. Μαγεία.
Και καμιά φορά θυμάσαι ότι υπάρχω. Πέτυχες τελικά, με έκανες αόρατη. Άχρωμη και πολύχρωμη. Ταυτόχρονα. Για φαντάσου. Κι εκεί που τα 'χα όλα, δεν έχω τίποτα. Και βρίσκομαι αγκαλιά μ'ένα τηλέφωνο, μ'ένα ανώνυμο γράμμα.
Ανώνυμο γράμμα προς ανώνυμο αποστολέα. Μια κόπια δίσκου σε χαλασμένο γραμμόφωνο. Μια παράφωνη μελωδία, ένας κακογραμμένος στίχος. Ένας άσχημος ήχος. Μια αποτυχημένη προσπάθεια. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.
Και εκφωνείς το λόγο σου σε άδεια άιθουσα. Μ'εμένα μόνο ακροατή.
"Μερικές φορές πρέπει να χάσεις τον έλεγχο μόνο και μόνο για να πεις ότι τον έχασες. Καληνύχτα σας."
Βεβαίως κύριε Πρόεδρε. Ό,τι πείτε.



_Αφιερωμένο_