Παρασκευή βράδυ, ανθίζει το κακό (με τη συντροφιά του Baudelaire)

Στάχτες
σκορπισμένες, πτώματα,
ζωές
κατεστραμμένες,
κουφάρια, απομεινάρια φύλλων
στο προσκέφαλό
σου,
"ψυχή τρανή στο κρίμα",
στριγγλιές, πόνοι αβάσταχτοι
να σφίγγουν
αλαζονικά,
βασανιστικά,
το κορμί
σου,
ουρλιαχτά
αντηχούν στο μυαλό
σου,
σ'ανήλιαγη κάμαρη
αφήνεσαι,
"αίσχους μεγαλείο",
στοιχειωμένα
τα μάτια
σου
ορθάνοιχτα, ο δαίμονας
στα μάτια
σου
η φωτιά, η λάμψη
ο "έρωτας απάνω στο κρανίο",
υποκρισία,
κοροϊδία,
τα πόδια
σου
μπερδεμένα σε σάρκινους
ιστούς,
μα ειν' ιστοί
ακλόνητοι,
"αλίμονο! φαρμάκι
και
σπαθί",
αράχνες άσπλαχνες,
σατανικές
"μαχαίρι θελκτικό",
στο νεκροκρέβατό
σου
και
ολοένα να χάνεσαι
όλο και περισσότερο
στο μίασμα της
ωχρής ύπαρξής
σου
"το φέρετρό σου θα γενώ,
γλυκειά μου
μολυσμένη"
και
φτάνει
σου
λέω
φτάνει πια, μη,
μη μιλάς
ύπνο βαθύ
και
ατέρμονο
κοιμήσου
και
όταν
το σκέλεθρό
σου
άχαρο θα
κείτεται,
"γελώντας το δάκρυ σου
να κρύβεις",
μη
φοβηθείς
το
σκοτάδι,
του χάους
συνώνυμο είναι.


"Και το σκουλήκι θα σου τρώει τη σάρκα σου σαν τύψη".