πεταλούδες στο κρεβάτι

Το σκότωσα, δικό μου να το
κάνω
για πάντα
μ'ακόμα στα σεντόνια μου
αναπνέει
θεέ μου τι γελοίο που μοιάζει
έτσι γυμνό και άχαρο
να παλεύει να ξεφύγει απ' την κραυγή
μου
να ουρλιάζει σα μωρό που 'χασε της
μάνας του το
χέρι
κι ύστερα να ορμάει μέσα μου με
μανία
κι εγώ ν'απεκδύομαι τη
σάρκα μου
να με σβήνει, τσιγάρο στο
μέτωπο
και λίγο πριν γίνουμε αυτό το αλαζονικό,
το ειδεχθές το
ένα
μαχαίρι εγώ κι αυτό
ασάλευτο
και πάνω που 'μεινα μόνη
ξυπνάω και σε βλέπω στα σεντόνια μου να
κλαις.

"Dying 
Is an art, like everything else.
I do it exceptionally well. 
I do it so it feels like hell."

σκυλιά της βροχής, aka rain dogs

πάντα μου μισούσα την άνοιξη
όταν ερχόταν από μόνη της
κυρίως δε
όταν την έφερνε κάποιος


ω
παρήγορο βροχερό πρωινό

τροχιά ελλειπτική

αποδημείς, αγάπη μου
έκπτωτος πια
απ'ότι λαχταρούσες
σβήνεις σιγά σιγά
όλο και λιγοστεύεις

κι αν σε ζωγράφιζα θα
ήσουν κατάμαυρη κουκκίδα
σ'έναστρο ουρανό