Συσκευασμένη Ευτυχία #1

Αναστατωμένη, περπατά βιαστικά. Τρέμει και λίγο. Τικ-τακ. Έχει αργήσει. Δε φταίει, αυτή ποτέ δεν αργεί, κίνηση, πολλή κίνηση. Δε φταίει, αλήθεια. Τα παπούτσια της βουλιάζουν στα βροχόνερα, ήδη νιώθει τα δάχτυλά της να μουλιάζουν. Κοντεύει, ευτυχώς. 
Κοντοστέκεται λίγο, ψάχνει τα κουδούνια. Σχεδόν νευρικά το δάχτυλό της πιέζει το κουμπί. Έφτασε.

- Πότε άρχισαν τα όνειρα;
- Δε θυμάμαι.
- Πότε;
- Ποτέ.

Κι ύστερα σιωπή. Δε θυμάται. 

- Πονάς;
- Δεν ξέρω.
- Πονάς;
- Κάθε μέρα και λιγότερο, γιατρέ.

Μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει. Οδηγεί προσεκτικά, δεν τρέχει ποτέ, προσέχει, πάντα πρόσεχε. Ν' αντέξει μόνο μέχρι το φαρμακείο, μετά όλα καλά. Σφίγγει τα χείλη της και προσπαθεί να εστιάσει στο δρόμο. Έχει ιδρώσει, θέλει να φτάσει, πρέπει να φτάσει. Η πόρτα του αυτοκινήτου κλείνει δυνατά πίσω της.
Γυρίζει στο αυτοκίνητο, ανοίγει με λαχτάρα το κουτάκι. Βγάζει το χαπάκι, καταπίνει. Γυρίζει σπίτι, είναι καλά.

Ποτέ δεν ήτανε καλύτερα.