μινόρε της στάχτης

Δώδεκα.
Αν πέθαινα, πένα στο χέρι σφίγγοντας
πρελούδια λάσπης θα 'γραφα
που σε κάνουν να φτύνεις τ' αποτσίγαρα
τη μουχλιασμένη λάβα της ψυχής σου
να καις
και να κλαις τ'αποκαϊδια της.

Δύο και τέταρτο.
Λερωμένα σκιάχτρα υψώνω
μια πόρπη
από παλάμες βρώμικων χεριών
σε δωμάτια πνιγηρά
από γέλιο που
με στροβίλιζε στη δίνη του.


Τέσσερις και έξι λεπτά.
Μ'ένα χάδι
του μυαλού μου τα σημάδια ν'ανατρέπεις
μέσα στη μνήμη μόνο
αναθεωρημένο πάθος
αράχνη με πολλαπλές κατόψεις
το χάσμα διεκδικεί.

Πέντε και μισή.
Σ'ένα ποτήρι μπράντι
να πνίγω την οδύνη στο μεδούλι
να χαμογελώ δίχως χείλη
τη σκέψη μου που ανέρχεται σε νεκρά μέλη
δάκρυα εξιλέωσης
κι αθέατες μάζες.

Ξημέρωσε.
Κι αν έπεφτε σκιά
κι αν την ομίχλη προσκαλούσες
θα ήμουν κι εγώ
ανούσια παρουσία
λόγια δίχως λέξη
τρελαίνομαι.

Σκέψεις στεγνού μυαλού σε μια στεγνή εποχή.
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο.

Τίτλος

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος....


Θέλω το ποίημα να είναι θλίψη
Από αυτές που σε κρατούν στο δρόμο
Γιατί μόνο εκεί διαιρείς τη μέρα όπως εσύ θες,
ή είσαι απλά ο εαυτός σου
Αν μπορούμε να μιλήσουμε για ιδεολογίες.

Εφησυχάζεσαι στην επιφάνεια κάθε τρυφηλού
αντικειμένου
Ή σε μαλθακές γιορτές
Θύμα αβρότητας με τρόπους οκνηρούς
Αηδιαστικά αποπλανητικός
Με τη ζωή να τρέχει τόσο γρήγορα
Που καταφέρνεις να μένεις πάντα πίσω



Μερικές φορές γύρισε το κεφάλι και σε κορόιδεψε
Ποτέ δεν θα μ' ακολουθήσεις,
φωνάζουν τα μάτια της.


Λες και δεν ξέρεις τι τρέχει.


Το ωραίο πεθαίνει.


''When the still sea conspires in armor''
Το ποίημα δεν είναι δικό μου. Γράφτηκε από αγαπημένο μου πρόσωπο. Ανώνυμο.