Συσκευασμένη Ευτυχία #4

~ Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να σ'αγκαλιάσω. Ποτέ δε σε κοίταξα στα μάτια. Εσύ πάλι, με κοιτούσες συνέχεια, ασταμάτητα, πάντα καχύποπτα κι ερωτηματικά. Σάστιζες με τα ματωμένα ρούχα μου, τα λεκιασμένα χέρια μου. Εγώ σώπαινα και κοιμόμουν, κοιμόμουν με τις ώρες. Δε μ'ένοιαζε που ορμούσες στο σπίτι ουρλιάζοντας, κραυγάζοντας τα δριμύ κατηγορώ σου, την αδιάσειστη ενοχή μου για όλα αυτά που ποτέ δεν είχαν σημασία. Σε αγνοούσα σχεδόν επιδεικτικά, έφευγα ανέκφραστη απ'το σπίτι. Κατηφόριζα το δρόμο με πρωτόγνωρη αναισθησία και τα χλιαρά 'καλημέρα' των γειτόνων ίσα που ακούγονταν κι ύστερα αργοσβήνανε σαν τις αγριάδες σου στ'αυτιά μου. Κλείνανε κι αυτοί τ'αυτιά τους, τα μάτια τους κι ούτε που έψαχναν να δουν τι κάνεις, να ρωτήσουν, να μάθουν για τη φασαρία στο σπίτι μας, να επιρρίψουν ευθύνες, να κάνουν πηγαδάκια στο καφενείο, στα σπίτια τους, να μάθουν γιατί φωνάζεις, αν σε πονάω, αν με χτυπάς κι άλλα τέτοια θλιβερά. ~