she wore blue velvet

έχω την αίσθηση ότι όλα γυρίζουν
ότι η γη είναι μια σβούρα, ένα κακοστημένο έργο
ένα ατελείωτο όχι, μια άσκοπη καταμέτρηση απώλειας
ένα ποίημα καταραμένου ποιητή

μπαλώματα τα κείμενά μου σε ύφασμα σκισμένο
μνήμες που δεν έλιωσαν ποτέ
είναι το βράδυ ένας τρόπος να κοιμάμαι
και το πρωί να πνίγομαι στο φως σου

κάπου ακούγονται ψίθυροι, κρυφή προσευχή
δυο λόγια στο περιθώριο
δυο ρωγμές που φτύνουν δάκρυ
οι τρύπες των ματιών μου

επαίτης νεκρού ονείρου
κυρίως ανόητος
σκουριασμένο κορμί που πετά στο ημίφως
κι οι στάχτες της θλίψης κουρέλια πάνω σου

το σαμποτάζ του χρόνου, δαίμονα
και η αδρεναλίνη του θανάτου
της άρρωστης ψυχής σου
κάπου να 'σουν κι εσυ

παραμύθι με τέλος θρίλερ
έτσι τα θέλω τα παραμύθια μου
με βία, σεξ και λογική
σάπιες υπάρξεις και φαντάσματα

γιατί οι λέξεις μου πεθαίνουν στο χαρτί
μουτζούρες από ανεξίτηλο μελάνι
και γύρω μου οι άνθρωποι κοιτούν μ'αδιαφορία
την κατάρα να με σέρνει

και το κάθε μου κύτταρο να καίγεται
να χάνεται, να ξερνάει μνήμες
λήθη που πέφτει αστερόσκονη
θάνατος που ορίζει νέες ζωές σε ψόφια κουφάρια

κι όλη μου η ζωή μια ξεφτισμένη σελίδα
ένα σπασμένο πιάνο
μια παλιά φωτογραφία
κι εσύ.


ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη...κι έτσι ξέχασα να ζήσω..