-

αυτά εδώ είναι οκτώ "σ'αγαπώ" από τα χιλιάδες που ποτέ δε σου έγραψα και ποτέ δε σου είπα:

σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ
σ'αγαπώ

ένα μικρό δυαδικό σύστημα

γιατί να είμαι το 0 

κι εσύ το 1

αφού μαζί κάνουμε το 10; 

#

χρεωκοπία υπό έλεγχο

δεν υπάρχει καμιά μεγαλύτερη δυστυχία από το να είσαι
πλήρης
κάθε μέρα που περνάει περιμένεις κάτι να σε κάνει να
κατρακυλήσεις από το πολύχρωμο
βάθρο σου
κάθε νύχτα στερεύει το μυαλό σου από
σκέψεις
στερεύει το χαρτί σου από
λέξεις
στερεύουν τα δάχτυλά σου από
μουσική
δεν πονάς
δεν πονάς
δεν πονάς
το μόνο που μέσα σου
σαλεύει
αυτό το άλλοτε
κοχλάζον

είναι ό,τι απέμεινε από τη σχιζοειδή τέχνη σου, πασχίζοντας
απεγνωσμένα
να εξαλείψει τη σκηνοθετημένη
ευτυχία   (σου)

γ

δεβλέπωδενακούωδενξέρωδενκαταλαβαίνειςδε
νιώθωδεμ'αρέσειδεναντέχωδενπρέπειδεμπορώδεμιλάςδεσ'ακούωδεμου
λεςδερωτάωδεναπαντάςδεμενοιάζειδεθυμάσαιδενξεχνάωδεθέλωδεθέλωδε
θέλωδεσκάωδεσενοιάζειδενπρόλαβα.

αποδημητικό

πίσω απ' την κάθε καληνύχτα σου
καραδοκεί
το "εγώ" μου το
αναίμακτο
κι αυτό το αφοπλιστικό,
το αμείλικτο
"εμείς"

πόλεμος

επίλογος

κάθε πρωί ξυπνάω με μια ελπίδα

όλη μέρα τη βλέπω να παλεύει

το απόγευμα αρρωσταίνει

το βράδυ έχει πια πεθάνει

φεύγω;

είναι σαν να είσαι εδώ για μένα

κι εγώ να 

λείπω.

πού είμαι;

ξανά (το σύνολο 6)

Κάθε βράδυ δουλεύω σκληρά
σε συναρμολογώ απ' την αρχή
μπαλώνω τα κομμάτια ένα ένα
μοχθώ να σμιλέψω το κρανίο σου
έρποντας να φυτέψω τις ρίζες των μαλλιών σου
να χτίσω τη ραχοκοκαλιά σου
πνοή να δώσω στα χείλη σου
να κάνω τη γλώσσα σου να πλαταγιάζει
αναρριχώμαι στα εύθραυστα ακόμα κόκκαλά σου
ξεκουράζομαι μια στάλα στο αριστερό σου βλέφαρο
καμιά φορά φωλιάζω και στο δεξιό
να ζωγραφίσω τον ήλιο στα χέρια σου πασχίζω
και το φεγγάρι χαμηλά στην κοιλιά σου
αφουγκράζομαι νηφάλια τα τριξίματα του λαιμού σου
και μεθώ απ' το σάλιο σου.

Κάθε βράδυ δουλεύω σκληρά,
επισκευάζω το πιο λεπτοδουλεμένο
ερείπιο.

i carry your heart(i carry it in my heart)

Συσκευασμένη Ευτυχία #4

~ Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να σ'αγκαλιάσω. Ποτέ δε σε κοίταξα στα μάτια. Εσύ πάλι, με κοιτούσες συνέχεια, ασταμάτητα, πάντα καχύποπτα κι ερωτηματικά. Σάστιζες με τα ματωμένα ρούχα μου, τα λεκιασμένα χέρια μου. Εγώ σώπαινα και κοιμόμουν, κοιμόμουν με τις ώρες. Δε μ'ένοιαζε που ορμούσες στο σπίτι ουρλιάζοντας, κραυγάζοντας τα δριμύ κατηγορώ σου, την αδιάσειστη ενοχή μου για όλα αυτά που ποτέ δεν είχαν σημασία. Σε αγνοούσα σχεδόν επιδεικτικά, έφευγα ανέκφραστη απ'το σπίτι. Κατηφόριζα το δρόμο με πρωτόγνωρη αναισθησία και τα χλιαρά 'καλημέρα' των γειτόνων ίσα που ακούγονταν κι ύστερα αργοσβήνανε σαν τις αγριάδες σου στ'αυτιά μου. Κλείνανε κι αυτοί τ'αυτιά τους, τα μάτια τους κι ούτε που έψαχναν να δουν τι κάνεις, να ρωτήσουν, να μάθουν για τη φασαρία στο σπίτι μας, να επιρρίψουν ευθύνες, να κάνουν πηγαδάκια στο καφενείο, στα σπίτια τους, να μάθουν γιατί φωνάζεις, αν σε πονάω, αν με χτυπάς κι άλλα τέτοια θλιβερά. ~

πράξη

Αλυχτούν οι λυγμοί
ακατάστρεπτου πλην φθαρμένου
κορμιού
οι μήτρες κυλιούνται σ'ανήλιαγες
ψυχές
γλώσσα φτωχή, αναπαυόμενη
στην ασυλία της
σάρκας σου.

Τετέλεσται.