THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

O

πάει καιρός και
έχασα
τη φωνή σου δεν
ξέχασα
κατάφερα και παρασιτώ
και όλους τους
τους ξεγελάω
σα να μην ήσουνα ποτέ
εδώ
κι έμεινες μιαν άχρηστη επαφή
ένα ξένο σώμα
το νούμερο που μου ρουφάει την ψυχή
777724279
αυτό ήτανε θαρρώ
μα γαμώτο
πώς ξέχασες
κι εγώ γιατί
θυμάμαι;
με κείνα τα ξέφτια
σε κρατάω ακόμα
ζωντανό
τίποτα ας μην πω
μόνο ότι λείπεις και
μου λείπεις

σιωπή

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

σκέψη

κρεμασμένη απεγνωσμένα
από ξένα σώματα-
φεύγω
ήσουν κάποτε μαχαίρι ατσάλινο
αλύγιστο, πονάω
και σαν πασχίζω
με βιάση
τις ρωγμές σου να
αποτινάξω
πάντα μέσα πιστά
σε κουβαλώ
στο άπειρο 
το τραγούδι εκείνο
αποζητώ
στα πρόσωπα του κόσμου
εκείνη τη θλίψη να γυρέψω
κι αν παράλληλα
βαδίζεις
ας μη σε δω ποτέ
αρκεί να σου πω μονάχα
σ'αγαπώ...μαμά

η νεύρωση είναι δημιουργική, περίπου


Ήταν ουρλιαχτό και ήταν ψίθυρος
και κάθε που ανοίγω το παράθυρό μου, ακούω
πότε ουρλιαχτό και πότε τη βραχνή σου φωνή να σέρνεται νωχελικά
μου αρέσουν τα πουά, ο γιατρός μου είναι αισιόδοξος
δεν ήξερα πως δεν υπήρχες, να υπάρχω δεν ήξερα
έλα, πάρε με
πάω την τρέλα μου ταξίδι και τα χάπια μου είναι απαραίτητα
κόκκινα, μαύρα, μωβ, εγώ είμαι το πουά
συναισθηματική ψυχωσική συνδρομή είπε θαρρώ
εγώ δεν ξέρω, δεν άκουγα
έπαιζα με χρυσόσκονη, σκέτο θέατρο οι άνθρωποι
η μάνα σου είπε στη δική μου ότι γράφεις, ψέματα
καλά έκανα και την κοπάνησα
είμαι άλλωστε στυγνή καλλιτέχνιδα, 28% πίσσα
καμιά εξάρτηση, μόνο μικρά πουά χαπάκια και σεξ
με δανεικά αγόρασα την τελευταία δόση σχιζοφρένειας και ξόφλησα
μετά μ' έδιωξες, εφτά το πρωί ήταν μάλλον
και ήρθε το μπλε, το έκανα δικό μου
αιμορραγώ, δε θυμάμαι πότε έφυγες, δεν πρόλαβα, απλά δεν
ήρθες πρώτη φορά, είπες σ'αγαπώ
τα ξημερώματα εξαφανίστηκες απ' το κρεβάτι
τώρα τις νύχτες δεν κοιμάμαι, ζωγραφίζω τολίπες καπνού
πρέπει ν'αγαπάς; δε γίνεται χωρίς;
συστέλλομαι, λατρεύω τα άτσαλά σου γράμματα, έγραφα κι εγώ παλιά
μια φορά μόνο, δε σ' έχω ανάγκη
μόνο για να κοιμάμαι ίσως, τελείωσαν τα χάπια
συχώρα με όπου να 'ναι θα περάσει η επίδραση
θα είμαι φευγάτη πάλι, νευρωτική κι αληθινή
όχι
σου επιτρέπω να με αγγίξεις μέσα απ' τη σάρκα
αρκεί να μαζέψεις τα αίματα μετά, διόλου όμορφο θέαμα, βρέχει
φτάνει πια
τόλμησα να σφιχτώ πάνω σου λίγο πριν τελειώσεις τον καφέ
ζάχαρη να βάλω;
η ζωή δεν έχει πλάκα, πάω να κοιμηθώ
ξέχασα, δε μπορώ

το νούμερο που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή.

Μη σώσει

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

σεισάχθεια και πόνος αρτιστίκ

Είμαι μια κρύα φθινοπωρινή σονάτα
καμωμένη από θραύσματα ψυχών 
κι αν προσποιούμαι
είναι που λατρεύω τη φωνή
τη γεμάτη απορία και λάσπη
και κάπου στο βάθος με τρώει
το γιατί που δε μπόρεσα
το κακοφορμισμένο εάν
η δίψα εκείνη που με πάθος
πολέμησα
μια ιεροτελεστία θανάτου
κέρδισα
τον τάφο μου μέσα σου
ω, ονειρική μου ανεπάρκεια
κι αν υπάρχεις
ας υπάρχεις
για να υπάρχω
τίποτα άλλο
ίσως
το μόνο δυσκολότερο απ' το να τραβήξω το βλέμμα μου από τη σκιά
είναι τούτη η καληνύχτα

εε δεν πειράζει,
η ζωή στα
προσεχώς.


Είμαι εθισμένη στον πόνο. 
Είμαι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απώλεια. 
Από χθες νιώθω ότι έκανα ένα βήμα προς το να αγαπήσω αυτή μου τη μικρότητα..