THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

μινόρε της στάχτης

Δώδεκα.
Αν πέθαινα, πένα στο χέρι σφίγγοντας
πρελούδια λάσπης θα 'γραφα
που σε κάνουν να φτύνεις τ' αποτσίγαρα
τη μουχλιασμένη λάβα της ψυχής σου
να καις
και να κλαις τ'αποκαϊδια της.

Δύο και τέταρτο.
Λερωμένα σκιάχτρα υψώνω
μια πόρπη
από παλάμες βρώμικων χεριών
σε δωμάτια πνιγηρά
από γέλιο που
με στροβίλιζε στη δίνη του.


Τέσσερις και έξι λεπτά.
Μ'ένα χάδι
του μυαλού μου τα σημάδια ν'ανατρέπεις
μέσα στη μνήμη μόνο
αναθεωρημένο πάθος
αράχνη με πολλαπλές κατόψεις
το χάσμα διεκδικεί.

Πέντε και μισή.
Σ'ένα ποτήρι μπράντι
να πνίγω την οδύνη στο μεδούλι
να χαμογελώ δίχως χείλη
τη σκέψη μου που ανέρχεται σε νεκρά μέλη
δάκρυα εξιλέωσης
κι αθέατες μάζες.

Ξημέρωσε.
Κι αν έπεφτε σκιά
κι αν την ομίχλη προσκαλούσες
θα ήμουν κι εγώ
ανούσια παρουσία
λόγια δίχως λέξη
τρελαίνομαι.

Σκέψεις στεγνού μυαλού σε μια στεγνή εποχή.
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο.

2 comments:

Ανώνυμος είπε...

everytime you write I'm falling in love again...
p

Ανώνυμος είπε...

one day you wake up
there's a hole down there
you can't see it
but you feel the breeze

her hands are shaking
pint after pint
cheap old whiskey goes down
a dryed out throat

you try to try to fill it
nothing seems to have the right shape
you miss the warmth,the love,the care
mostly you miss that look,oh that look
its a woman shaped hole,an empty void

the word of the day is ''mple'' ;)